Το νέο πρόσωπο της πόλης
Αντιφάσεις. Αυτές είναι η βασική ουσία κάθε πτυχής των ανθρώπινων πραγμάτων. Ζούμε με αυτές χωρίς πάντα να το συνειδητοποιούμε. Στην ίδια κατάσταση συνυπάρχει το καλό με το αντίθετό του.
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για την πόλη μας. Ναι, ξέρω: υποβάθμιση, σκουπίδια, εντάσεις, γκρίζο, γκρίζο, γκρίζο. Όμως, περπατώντας την, από το πάρκο Λιάρου μέχρι τις εσχατιές της Χασιάς, πολλές φορές θα κοντοσταθείς εντυπωσιασμένος. Από μικρές, όμορφες γωνιές, από αναμνήσεις, από την ανάγκη να αγαπήσεις τον τόπο που ζεις.
Κυρίως, από τη φύση, που, σε πείσμα του ανθρώπινου μένους να την περιορίσει, επανέρχεται δριμύτερη. Αυτή κι αν είναι αντιφατική: Από την εικόνα της Πάρνηθας να καίγεται το 2007 (εικόνα που επανέρχεται σε κάθε σφίξιμο του στομαχιού), σε μία βόλτα στο κατάφυτο ρέμα της Γιαννούλας το 2015, το ίδιο βουνό κι όμως τόσο διαφορετικό. Ξέρει να επιβιώνει και μας δίνει μαθήματα για να πράξουμε το ίδιο.
Θα πει κανείς ότι το ισοζύγιο βγαίνει αρνητικό: Για όσους και όσες ζούμε στη περιοχή, περισσότερα είναι αυτά που μας πληγώνουν, που αν δεν αλλάξουν δε θα μπορέσουμε να ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας όπως έκαναν οι παλαιοί στις ατελείωτες ιστορίες που μας αφηγούνται…
Πράγματι, το πρόσωπο της πόλης μας είναι σημαδεμένο από την τεράστια πληγή της χωματερής και από δεκάδες άλλες συνέπειες συσχετιζόμενες άμεσα ή έμμεσα με αυτήν. Η μεγαλύτερη, πολιτισμικού και ανθρωπολογικού χαρακτήρα, συνέπεια: Η παραίτηση, η εντύπωση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ότι μερικά ζητήματα είναι στην εξουσία της μοίρας ή δυνάμεων υπέρτερων των ανθρώπων και των κοινωνιών.
Ακόμα χειρότερα: Οι νέοι και οι νέες, τα καθαρά για την ώρα πρόσωπα, έχουν ενσωματώσει την παραπάνω νοοτροπία. Το βλέπεις σε κάθε τους βλέμμα, το εισπράττεις σε κάθε τους κουβέντα.
Αλλά (είπαμε, η αντίφαση είναι στον πυρήνα των ανθρώπινων!), αυτοί θα τα αλλάξουν όλα! Στην ιστορία, μία σπίθα αρκεί για να πάρει φωτιά η πεδιάδα. Αρκεί η πεδιάδα να μην είναι βάλτος που θα πνίξει τη σπίθα εν τη γενέσει της.
Ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε. Αν ζούμε σε πεδιάδα (εννοώντας δυνατότητες, ευκαιρίες, ιδέες που θα γίνουν πράξη, προϋποθέσεις ώστε να φτιασιδώσουμε το πληγωμένο μας πρόσωπο) ή σε βάλτο. Οι νέοι και οι νέες (όχι από κάποιο φετιχισμό της νεότητας αλλά γιατί πάντα είναι ο κινητήριος μοχλός, ειδικά στην Εποχή της Πληροφορίας και της διάχυτης γνώσης) θα ψηλαφήσουν το έδαφος και θα καταλάβουν αν είναι ακόμα εύφορο, αν μπορούμε να ξεριζώσουμε και να σπείρουμε από την αρχή.
Με τις παρέες, τις συλλογικότητες, το πολιτιστικό αντιπαράδειγμα, το αίτημα για να τελειώσει το έγκλημα του ΧΥΤΑ, τη δημιουργικότητα, την απέχθεια για τα φθαρμένα πρόσωπα των τοπικών «αρχόντων» και τη συνδιαλλαγή μαζί τους, τα συνθήματα, τα χρώματα και τα συναισθήματα. Ήρθε η ώρα η παραίτηση να πεταχτεί στα σκουπίδια μαζί με αυτούς που την καλλιέργησαν.
Καλή αρχή στα φρέσκα πρόσωπα και τις ιδέες τους. Εδώ, θα κάνουμε zoom τόσο στις γκρίζες γωνίες της πόλης όσο, κυρίως, στις φωτεινές ώστε να βάλουμε ένα λιθαράκι στην αλλαγή που προαναφέραμε… Μέσα πάντα από τις αντιφάσεις που η ίδια η ζωή επιβάλλει. Θα γίνουμε (πολύ αισιόδοξο όσο και ρεαλιστικό) η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στο πρόσωπο της πόλης μας (παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Γκάντι)…!
Τα πιο συγκεκριμένα και ενδιαφέροντα, οσονούπω.
