«Κατεστημένο είσαι στημένο, μα θα σε σπάσω ρε γαμ...νο»
Εκτιμώ ότι είναι άξιο σχολιασμού αυτό το «συνθηματάκι» -θα μπορούσαμε να το πούμε κι έτσι- διότι ακούστηκε από τα χείλη πέντε εφήβων σε τέμπο… γηπεδικό, ένα απόγευμα κάτω από το μπαλκόνι μου. Έμεινα έκπληκτος. Σκέφτηκα… ότι υπάρχει ελπίδα, έστω κι αν κάποιοι διαβάζοντας το σύνθημα συνειρμικά σταθούν στο υβριστικό κομμάτι, το οποίο -κατ’εμέ- περνά, αν όχι απαρατήρητο, τουλάχιστον σε δεύτερη μοίρα.
Τα νέα παιδιά σκέφτονται, αυτοσχεδιάζουν, έχουν και όνειρα και παρόν και μέλλον, θέλουν και μπορούν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή και θα την διεκδικήσουν.
Ερώτημα 1ο: Εμείς (ως μεγαλύτεροι σε ηλικία), τι κάνουμε;
Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι είναι ένα μείζον ερώτημα. Φαντάζομαι ότι δεν πιστεύει κανείς ότι τους παραδίδουμε μια κοινωνία ιδανική, αλλά θα έλεγα -λίαν επιεικώς- ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.
Και δεν εννοώ το κράτος ή μόνο το κράτος, Για τον τόπο μου μιλάω. Γι αυτόν τον τόπο, που ασέλγησαν επί σειρά ετών με διαφόρους τρόπους επάνω του. Θα φέρω ένα παράδειγμα από τα πολλά που θα μπορούσα να παραθέσω. ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!
Συμβιβαστήκαμε με τον καρκίνο, μας έγινε καθημερινότητα, συνήθεια, ρουτίνα. Οι λέξεις σκουπίδια, απόβλητα, είναι business, δεν είναι θάνατος πια.
Κι εμείς τι;
Μερικές διαμαρτυρίες στο παρελθόν, που πολύ αμφιβάλλω για τη γνησιότητά τους, κι αν πραγματικά στόχευαν στο πρόβλημα. Κι έτσι όμως να μην είναι, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό.
ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ-ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ-ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.
Ερώτημα 2ο: Υπάρχει ελπίδα; Ναι, ΥΠΑΡΧΕΙ! Όσο υπάρχουν νέοι που σκέφτονται και επαγρυπνούν, η ελπίδα θα είναι ζωντανή.
ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΡΑ!
Δημήτρης Σκούρας
