ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ και πέρα από τις ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ η απόφαση της διοίκησης για συνεργασία με την Τράπ
Απολύτως ταυτισμένη με την αντίληψη των δανειστών της χώρας, με κάθε έννοια δανείου και δανεισμού και αφού κατέλυσε το ταμείο, η διοίκηση του δήμου Φυλής αποφάσισε τώρα να λειτουργήσει και ως… τραπεζίτης! Επειδή προφανώς ζει ένα οικονομικό «ειδύλλιο», μέσα από το οποίο αγνοεί κάθε περαιτέρω λογική (φτώχεια, αγώνας για επιβίωση των οικογενειών, αγωνία για το αύριο).
Η απόφαση να κατευθύνει τα χρήματα των δημοτών στην Τράπεζα Πελοποννήσου ελήφθη μέσα από μια εντελώς αδιαφανή διαδικασία. Τα ζητήματα, ωστόσο, που ανακύπτουν είναι πολλά:
Η τράπεζα Πελοποννήσου δεν είναι στις λεγόμενες συστημικές τράπεζες, οι οποίες διαθέτουν την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι αν πτωχεύσει, όπως άλλωστε μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε εταιρία, ο δήμος θα τρέχει να ψάχνει τα χρήματά του. Ευχαρίστως θα μπορούσαν οι διοικούντες να πάνε με προσωπικό ρίσκο, τα προσωπικά τους χρήματα εκεί αλλά δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν με τα χρήματα των δημοτών.
Διαθέτει μόνο ένα υποκατάστημα στο δήμο Ασπροπύργου και πουθενά αλλού στην Αττική! Είναι πρωτοφανές η διοίκηση ενός δήμου να μη στηρίζει τα συμφέροντα της περιοχής, εφόσον δεν επιλέγει μια τράπεζα που έχει υποκατάστημα στο δήμο και κατά συνέπεια προσφέρει ανάπτυξη σε αυτόν.
Υποχρέωση του δήμου είναι και η εξυπηρέτηση των εργαζομένων. Η συνεργασία με την Τράπεζα Πελοποννήσου όχι μόνο δε θα τους εξυπηρετήσει αλλά θα οδηγήσει στην περαιτέρω μείωση του μισθού τους.
Η διαφορά του 0,10%, σε σχέση με άλλες τράπεζες, αφορούσε μόνο στο επιτόκιο. Μήπως το τυράκι είναι το κατά… 0,10% μεγαλύτερο επιτόκιο και η φάκα είναι τα υπόλοιπα έξοδα; Αν πραγματικά αυτό είναι το μέλημα της διοίκησης, καλύτερα να καταθέσει ο δήμος τα χρήματα στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου το επιτόκιο είναι μεγαλύτερο.
Για τέτοιες καταθέσεις, μάλιστα, όπως αυτή των 13 εκατομμυρίων που διατείνεται ότι έχει αποθεματικό η διοίκηση (αποθεματικό που άφησε η διοίκηση Μπουραίμη), το κέρδος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Είναι, άλλωστε, και μια ευκαιρία να βοηθήσει ο δήμος τη κυβέρνηση (και τη χώρα), ως συνεχιστής της ιστορίας της περιοχής.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η επιλογή της διοίκησης των Δημήτρη Καμπόλη και Χρήστου Παππού έγινε χωρίς νόμιμη διαδικασία, από κεκτημένη ταχύτητα και συνήθεια, αφού θεωρούν ότι η περιουσία του δήμου ανήκει στους ίδιους και όχι στους δημότες ή τις γενιές που έρχονται. Με γνώμονα το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Με αντίληψη ολοκληρωτισμού. Ακόμα όμως και στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, υπάρχει η πλειοψηφία που ελέγχει. Έχουν, άραγε, οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας διαβάσει το περιεχόμενο της σύμβασης; Γνωρίζουν ότι, εγκρίνοντας μια τέτοια σύμβαση, με βάση τη νομοθεσία, βάζουν υποθήκη την περιουσία του δήμου;
Ένας δήμος σαν το δικό μας υποχρεούται να συνδιαλέγεται με μια μεγάλη τράπεζα, για να προφυλάξει την περιουσία του, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η παράταξη ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ξεκαθάρισε ότι θα ζητήσει θεσμικά και αρμοδίως τη σύμβαση με την τράπεζα Πελοποννήσου για να μελετήσει το περιεχόμενο και το υπόβαθρό της. Επιφυλάσσεται δε, για κάθε άλλη νόμιμη ενέργεια.
Οι δημότες - μετά από 10 μήνες διοίκησης Δημήτρη Καμπόλη – Χρήστου Παππού, μαζί, χέρι – χέρι με κάθε εκπρόσωπο του χθες, είτε βρίσκεται στο δημοτικό συμβούλιο, είτε εκτός - έχουν κυριολεκτικά παρανοήσει. Παραζαλισμένοι από κάθε είδους φωτογράφηση, φλυαρία και αντιφάσεις, έψαξαν να δουν που ακριβώς βρίσκεται το «μεγάλο έργο», αναζήτησαν με αγωνία το παιδευτικό δίδαγμα που προέκυψε από μια ορθή διοίκηση – ταμειακή διαχείριση και το βρήκαν: τράπεζα Πελοποννήσου.
Η συγκεκριμένη απόφαση αποτελεί μια ακόμα στάση στην πορεία αυτοκαταστροφής που έχει ξεκινήσει η διοίκηση του δήμου. Μια πορεία, την οποία η ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ είχε προβλέψει όταν - εξαιρετικά νωρίς - μίλησε για την Τρόικα των Άνω Λιοσίων που είχε ονοματεπώνυμο και στόχο το ταμείο του δήμου.
