Σε αναζήτηση λογικής και… κατανόησης
Ξεκινώντας θα ήταν καλό να επιχειρήσουμε λίγο να ξεφύγουμε από τα τόσο συνηθισμένα και εξοργιστικώς αναμενόμενα κλισέ και συμπεράσματα που οι περισσότεροι βγάζουν αυτές τις ημέρες, όχι για να κάνουμε τη διαφορά, αλλά για να προσπαθήσουμε να βάλουμε μια μικρή-μικρή σειρούλα σε αυτό το παρανοϊκό χάος που, προσωπικά, με παραπέμπει σε ημέρες φυσικών καταστροφών. Σαν το σεισμό του ’99 ένα πράγμα, που δεν ξέραμε τι θα μας ξημερώσει.
Αρχικά, θα πρέπει να σταματήσει αυτό το ανέκδοτο με τα ΜΜΕ. Όχι δεν οδήγησαν τα ΜΜΕ τον κόσμο στα ΑΤΜ. Μόνος του πήγε ο κόσμος μόλις άκουσε την είδηση, αυτή που έβγαλε από τα χείλη του ο Πρωθυπουργός μιλώντας τη νύχτα της Παρασκευής.
Τα ΜΜΕ βέβαια ήταν εκεί για να προσθέσουν την… απαραίτητη και συνηθισμένη στους καιρούς μας «σάλτσα».
Υπερβολές οι οποίες φυσικά μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι και εκ του πονηρού και να εξυπηρετούν άλλους σκοπούς. Καμία διαφωνία, αλλά μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Δεν ήταν η «σάλτσα» που αφαίρεσε 1-1,5 δις από τις τράπεζες, νούμερο το οποίο αν ρωτήσετε κάποιον που γνωρίζει από οικονομικά, θα σας πει ότι προσεγγίζει επικίνδυνα το μέχρι πρότινος κεφαλαιακό απόθεμα ασφαλείας των ελληνικών τραπεζών. Δεν ήταν η κινδυνολογία.
Τι να σου πει δηλαδή το μέσο ενημέρωσης; Ότι όλα είναι καλά; Ότι μετά από 40 χρόνια θα ζήσουμε διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αλλά δεν τρέχει τίποτα; Πως δεν τρέχει ρε παιδιά; Πρόκειται για ιστορικές εξελίξεις που γέμισαν ανασφάλεια τον κόσμο και τον έστειλαν στα ΑΤΜ μαζικά, να τραβήξει χρήματα.
Το ερώτημα τελικά είναι, γιατί ο λαός έτσι εύκολα έσπευσε να τραβήξει λεφτά και να επιφέρει αυτό το χρηματοπιστωτικό πλήγμα στον εαυτό του. Ποιες είναι οι αντιστάσεις του και ποια η πολιτική του σκέψη και αντίδραση;
Εδώ είναι το «ζουμί». Εδώ αποδεικνύεται περίτρανα και υπέρλαμπρα το πιο κακό, κατακριτέο και διαχρονικότατο ιδίωμα του αναμφίβολα άξιου, ιδιοφυή, πανούργου και «φιλότιμου» Έλληνα: Η κουτοπονηριά.
«Θα τα βγάλω, γιατί θα πάνε όλοι, θα αδειάσουν τα ΑΤΜ και για εμένα δεν θα μείνει τίποτα».
Αυτός ήταν, όσο κι αν μας στενοχωρεί ο βασικός λόγος για τον οποίο μπαίνουμε έτσι άγρια σε καθεστώς capital control, έστω κι αν εξαιρούνται περιπτώσεις ανθρώπων που δικαιολογημένα ήθελαν να εξασφαλίσουν τις επόμενες ημέρες, είτε γιατί έχουν μωρά στο σπίτι, είτε ηλικιωμένους. Οι υπόλοιποι, δεν δικαιολογούνται.
Ναι, έπαιξε ρόλο η απόφαση Τσίπρα. Έτσι όπως πάρθηκε και φυσικά η ημέρα που πάρθηκε, η Παρασκευή, εγείρει νέα ερωτήματα και σενάρια συνομωσιολογίας.
Ή και τα πιθανά σφάλματα της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους. Αλλά αυτό θα το κρίνει η ιστορία.
Αλήθεια όμως, πόσο σουρεαλιστικό και οξύμωρο πολιτικά είναι, οι ίδιοι άνθρωποι που ασπάστηκαν το «Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ» σήμερα να είναι οι πρώτοι που έτρεξαν στα ΑΤΜ, όχι για να βγάλουν χρήματα για να αγοράσουν φαγητό ή φάρμακα (φυσικά υπήρχαν και αυτοί), αλλά μόνο και μόνο για να μην μείνουν… στην απ’έξω σε περίπτωση τραπεζικής κατάρρευσης;
Πόσο σουρεάλ είναι το ότι οι άνθρωποι που τώρα τρέμουν στην ιδέα της χρεοκοπίας ήταν οι ίδιοι που μας είχαν ζαλίσει τόσο καιρό λέγοντας «…μα πότε θα έρθει η ώρα να βρεθεί ένας που να πατήσει πόδι στους Ευρωπαίους και θα τους στείλει στον αγύριστο» και τώρα δεν ξέρουν αν τελικά πρέπει να πουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ;
Εν κατακλείδι, το παρόν κείμενο σε καμία περίπτωση δεν γράφεται για να πάρει θέση στο επικείμενο ιστορικό δίλλημα μεταξύ ΝΑΙ και ΟΧΙ, ότι κι αν σημαίνει το καθένα. Ούτε για να εκλογικεύσει τον παραλογισμό που υπάρχει σε αφθονία στις μέρες μας.
Γράφεται να αποτελέσει μια μικρή ασήμαντη αφορμή για την αλλαγή σκέψης και γιατί όχι αναθεώρησης του πλέον σημαντικού και ουσιαστικού κεκτημένου μας: Των ανθρώπινων σχέσεων και της κατανόησης. Στοιχεία που θα πρέπει ο λαός να λάβει σοβαρά υπόψιν του και να προτάξει όταν σε λίγες ημέρες θα αποφασίσει για το ίδιο του το μέλλον.
