Οι μεγάλες «αρρώστιες» της Αριστεράς
Έγινε της μόδας λοιπόν η πολιτική. Όπως ΔΕΝ ήταν τη δεκαετία του ’90. Μην αναρωτιέστε το γιατί, αφού όσο τετριμμένη κι αν μοιάζει η απάντηση είναι απλή και έχει να κάνει με την εξέλιξη της κοινωνίας μας. Θα το πούμε απλά και λαϊκά: Κόπηκαν τα λεφτά απ’έξω, το πελατειακό κράτος υπέστη πλήγμα κι ο λαός συνειδητοποιεί ότι δεν μπορείς μια ζωή να ζεις με τα ψέματα. Και τώρα; Ανεργία στα ύψη, πείνα, ανέχεια. Ποια καλύτερη ευκαιρία για την ανάκτηση της (χαμένης) πολιτικής μας συνείδησης;
Έχοντας δεχθεί ως ορθό τον παραπάνω συλλογισμό, περί ανάκτησης της πολιτικής σκέψης και κρίσης, θα πρέπει να δούμε που τελικά μας οδηγεί όλο αυτό. Τι άλλαξε από το 2009 και μετά; Ωφεληθήκαμε ή όχι; Τι έχουμε δει από τότε;
Πολλά και διάφορα η απάντηση. Προσωπικά θεωρώ μεγάλη «είδηση» της νέο-μνημονιακής πραγματικότητας την είσοδο της Χρυσής Αυγής στις ζωές μας. Μιας ομάδας ανθρώπων που, όχι, δεν έχει σχέση με τη δικτατορία του Μεταξά ή του Παπαδόπουλου. Μια «παράταξη» που δεν έχει σχέση με τη Χούντα. Μακάρι να είχε δηλαδή! Οι ρίζες της ανάγονται απευθείας στην παρέα του Φίρερ, του Χίμλερ, του Γκέμπελς και του Γκέρινγκ. Τι χειρότερο;
Ποιος είναι όμως ο λόγος που ο αγανακτισμένος κόσμος στρέφεται στην εύκολη λύση της οργής και μαγεύεται από τον άκρατο λαϊκισμό; Πως εξηγείται αυτή η αντίφαση ενός πολιτικά σκεπτόμενου πλέον (;) λαού, ο οποίος βάζει στη Βουλή 3ο κόμμα τη Χρυσή Αυγή;
Δύσκολη η απάντηση. Αλλά για τον υποφαινόμενο, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η Αριστερά. Η οποία κατάφερε να διώξει τον κόσμο από τις ιδέες της. Και μην γελιέστε. Δεν έχουμε ούτε πρώτη, ούτε δεύτερη φορά Αριστερά. Και εξηγώ τους λόγους:
Η Αριστερά είναι, που κατά βάθος δεν αναγνωρίζει την ατομική ευθύνη μέσα απ' την πλήρως ντετερμινιστική της ανάλυση (και) για την οικονομία. Κάτι που δεν είναι κοινό γνώρισμα όλων των πολιτικών της χώρας.
Ο Βασίλης Λεβέντης για παράδειγμα, ως γνήσιος θιασώτης του κέντρου, έχει ξεκαθαρίσει πως αντιλαμβάνεται την ηθική ευθύνη του ατόμου καθεαυτού: «Δεν ήταν απλά το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ. που φέσωσαν την χώρα με δάνεια αλλά ο Παπανδρέου, ο Σημίτης, ο Καραμανλής κ.ά.».
Η αριστερά αντιθέτως, δεν αποδίδει ηθικές ευθύνες σε κανένα αφού όλα είναι απρόσωπες νομοτελειακές διαδικασίες που καθορίζονται από τις στρατηγικές επιλογές των κομμάτων.
Η επιλογή για παράδειγμα της υπερχρέωσης αφορούσε μια τακτική για την τόνωση της οικονομίας που κατέρρευσε μέσα στην ευρωζώνη λόγω του σκληρού ευρώ. Δεν κατανοεί τις (ακόμα γραφικές κατά κάποιους) απόψεις Λεβέντη ότι υπήρξε κατάχρηση και ατομική ευθύνη προσώπων που καταλήστεψαν τα κεφάλαια. Αντιλαμβάνεται αόριστα την διαφθορά ως φαινόμενο συστημικό, κάτι σαν τη βρώμα της Χωματερής στα Λιόσια, χωρίς να αποδίδει κύριες ευθύνες σε πρόσωπα.
Είναι η παλιά μαρξιστική (ιστορική-μηχανιστική) ανάλυση που εξηγούσε το φαινόμενο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως μια προβλέψιμη αλληλουχία οικονομικών συνθηκών!
Κάποιοι όμως, έχουν την άποψη (και την έχουν εκφράσει ανοικτά, όπως ο -θα τον αναφέρω ξανά- Λεβέντης) ότι τα πρόσωπα κάνουν την διαφορά και έχει δίκαιο σε μεγάλο βαθμό. Εξ’ου και η άποψή μου περί «πρώτης φοράς» Αριστερά.
Αν για παράδειγμα δεν υπήρξε η λαοπλάνα φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα προέκυπτε ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον με τη μορφή που υπήρξε. Όπως και τώρα, ο Σύριζα δεν θα βρισκόταν στην εξουσία, αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας. Και όποιος διαφωνεί, ας ρωτήσει τα μέλη της «Λαϊκής Συμμαχίας» που έμειναν εκτός Βουλής σε μια χώρα που βρίσκεται σε καθεστώς… αριστεράς;;
Ούτε για αστείο.
Επίσης η αριστερά δεν πρέπει να αγνοεί ότι στα δεδομένα της οικονομίας υπάρχει μεγάλος βαθμός εντροπίας κάτι που επιβάλει στην κοντόφθαλμη προσήλωση στον παρόντα χρόνο και λιγότερο στην μακροοικονομική πρόβλεψη. Κάποτε τα είχε πει αυτά και ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, αλλά τον έβγαλαν κι αυτόν γραφικό. Αυτοί που σήμερα είναι τα μαύρα πρόβατα της πολιτικής.
Εξάλλου, «το μαζί τα φάγαμε» δηλαδή η απόφαση του λαού να φερθεί με υστεροβουλία και να κάνει τα στραβά μάτια προκειμένου να τα αρπάξει κι αυτός, είναι μια εξαιρετική δικαιολογία, κατόπιν εορτής.
Και καθόλου, μα καθόλου, αριστερή…
