Καλό ταξίδι στο γειτονόπουλο από τη Νέα Ιωνία

Εμείς που έχουμε μεγαλώσει εδώ, σε αυτό το κομμάτι αυτής της αχανούς πρωτεύουσας, έχουμε τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας. Μπορεί να μην έχουμε ζήσει την πλούσια ζωή των Βορείων Προαστίων και ποτέ δεν απολαμβάναμε τη χλιδάτη καθημερινότητα των Νοτίων, όμως μας ενώνουν πολλά…

Εγώ μεγάλωσα στα Άνω Λιόσια. Δεν έχει σημασία. Ο Παντελής, που τον γνώρισα μέσα από τα τραγούδια του, στη Νέα Ιωνία. Πέντε-δέκα λεπτά δρόμος. Πάντα κάτι μας ενώνει όλους εμάς που μένουμε σε αυτές τις γειτονιές. Άνω Λιόσια, Μενίδι, Μεταμόρφωση, Νέα Ιωνία, Φιλαδέλφεια… Θυμάμαι τότε, πριν από 17 ολόκληρα χρόνια στον σεισμό της Πάρνηθας, η μοίρα ήθελε να δοκιμάσει αυτές τις φτωχογειτονιές… Όμως επιβιώσαμε παρά το χτύπημα της μοίρας και σηκωθήκαμε όρθιοι.

Δεν ξέρω αν η οικογένεια του Παντελή, του παιδιού που μας έκανε να κλάψουμε τόσο αυτές τις ημέρες κι ας μην τον είχαμε δει ποτέ από κοντά, θα καταφέρει ποτέ να σηκωθεί. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό το παιδί ήταν γνήσιος και ένας από εμάς.

Είχε μπέσα, είχε τιμή και κατάφερε να γίνει μάγκας με τις δικές του δυνάμεις. Δεν χρειαζόταν ούτε να γλύψει, ούτε να συρθεί όπως άλλοι. Σε αυτό το κομμάτι της πόλης, εμείς, είμαστε περήφανοι.

ΑΕΚτζής ήταν ο Παντελής. Του άρεσε η μπάλα, πήγαινε γήπεδο και όπως διάβασα καβαλάγανε τα μηχανάκια με τους φίλους του μέχρι τη σκεπαστή. Έτσι κάναμε εμείς εδώ, έτσι μεγαλώσαμε. Αυτός ο τύπος έκανε την άθλια και αδυσώπητη «σόου μπιζ» να του υποκλιθεί.

Γιατί ήταν γνήσιος. Ένας από εμάς.

Αν μου άρεσε η μουσική του; Ναι μου άρεσε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η ζωή έπαιξε ένα από τα πιο βρώμικα παιχνίδια της και μας επιβεβαίωσε ότι το παιδί αυτό ήταν «φαινόμενο» όπως τον χαρακτήρισαν, όχι για τη μουσική του, αλλά για την ιστορία του και για αυτό που μας δίδαξε:

Όταν πιστέψεις στα όνειρα και στις δυνάμεις σου, μπορείς να πετύχεις τα πάντα, έστω κι αν δεν γεννήθηκες με πολύ χρήμα, αλλά έζησες με περηφάνια στα φτωχικά στενά της προσφυγικής Νέας Ιωνίας.

Και κατέκτησες όλο τον κόσμο και έκανες τα λαμόγια να σε ζηλεύουν. Με τιμιότητα και μαγκιά. Μαγκιά που εμείς, σε αυτό το κομμάτι της πόλης, διαθέτουμε.

Θα σε θυμόμαστε για πάντα, φίλε.

Κι ας μην γνωριστήκαμε ποτέ.